Main NL

4 maart, 2017 – zaterdag -19:30 – 12on14 Jazz Club / PL

Tubis Trio

Maciej Tubis (p), Pawel Puszczlo (db), Przemyslaw Pacan (dr)

Het Maciej Tubis Trio werd in 2006 geformeerd door muzikanten uit Lodz en Warschau. De huidige leden zijn: pianist Maciej Tubis, contrabassist Pawel Puszczlo (vervanging van Marcin Lamch) en drummer Przemyslaw Pacan. Het is een jonge Pools band welke internationaal zeer herkenbaar is. Ze hebben uitstekende recensies gekregen en met veel succes in de beste Europese clubs en concertzalen gespeeld. De “Live in Luxemburg” is in 2009 door internationale critici benoemd als een van belangrijkste jazz albums van het jaar. Nu, na vier jaar van concerten, twee live albums en ervaring met internationaal publiek, komt de band met hun eerste studioalbum, genaamd “The Truth”. “The Truth” zal worden uitgegeven in West-Europa in de herfst van 2017. Tot op heden is de naam van de uitgeverij nog niet onthuld, maar we weten dat het een grote verrassing wordt. ”The Truth” is bedacht/ontstaan als een volwassen, emotioneel verhaal. In vele composities wordt gebalanceerd tussen verschillende genres, waarin Het Trio zich voornamelijk concentreert op de uitvoering van de muziek, en laat het ruimte voor een kleurrijk verhaal. Inderdaad zoals de pianist Maciej Tubis zegt in een van de interviews: ”De definitie van de jazz is te beperkt. We creëren nummers met melodische thema’s, maar met onverwachtse vormen. Classicistische polyfonie evolueren naar de rock ostinati. We zijn geinspireed door vele verschillende muziek stijlen uit verschillende periodes, zelfs van de thema’s van de popmuziek… Het aller belangrijkste is om de emoties te kunnen overbrengen, zegt hij er nog bij. Elk concert is een zeer diepe ervaring voor mij. Ik ben ontzettend  blij om live te kunnen spelen. Op dat moment richt ik mijzelf uitsluitend op muziek, geef ik volledige vrijheid, en grijp het moment met volle spontaniteit aan. Het publiek geeft zich over aan dat magische moment en reageert  zeer enthousiast.”

De waarheid van zijn woorden was onmiddellijk bevestigd toen hij het concert begon met de gedurfde “Monday On My Way”. De verhalende stijl, die sommigen vergelijken  met de beroemde E.S.T., en briljante techniek (die laat denken aan Brad Methldau) laten het publiek smelten. Echter, een paar composities waren genoeg om al deze vergelijkingen te verlaten. Inderdaad, het niveau van technisch meesterschap, waaronder het buitengewone vermogen om het geluid te schaduwen, zoals in de fenomenale ballad “It’s Beaitiful Winter Out There”, en de motorische vaardigheden van zijn linker hand in de verfijnde “Toko”-roept associaties op met de geniale jazz giganten. Dat zijn ongetwijfeld kwaliteiten op zich .Tubis’s pianomuziek is zo beïnvloed door zijn individuele stijl, dat het vrijwel onmogelijk is om het te vergelijken met anderen. Hetzelfde geldt voor zijn composities. De wandelingen over verschillende genres zijn ontworpen en opgelegd door de intenties van de componist, en zijn als een onmisbaar element van de architectuur van zijn werk. Het is waar dat Maciej Tubis, als componist, een uitzonderlijke gave heeft wat betreft het creëren van melodische lijnen (die nog steeds klinken in het muzikale geheugen van het publiek , lang nadat ze stoppen met spelen) zoals in het thema van “Diminished world”, die het eerste deel van het concert afsluit. De aangegeven melodieën, de tempowisselingen en variabele dominantie van piano en contrabas werken sensationeel samen. Bovendien worden ze ondersteund door een alerte drummer, die ervoor zorg dat we kunnen genieten van de opening van de volgende fragmenten van composities. Het Trio inspireert elkaar, en begeleidt de muziek langs eigen wegen om na een tijdje  terug te keren naar het hoofdthema en vervolgens opnieuw samen te improviseren. Een typisch kenmerk hier is het ontbreken van een solo van contrabas binnen de normale betekenis van de term. Eigenlijk zijn ze heel overvloedig, maar gelijktijdig gespeeld met de muziek van het gehele Trio. Hoe dan ook, leidt het niet tot een esthetische puinhoop, juist het tegenovergestelde. De harmonische orde, en uitzonderlijke discipline van de performers zijn fascinerend. De eerste drie nummers van het tweede deel van het concert bevestigen deze woorden volledig. De enige uitzondering is de virtuoze show van de fenomenale Pawel Puszczalo in “Augmented Reality”. Hoewel dat laatste werd ook gebaseerd op de disciplinaire piano riffen en ritme van de trommels van de uitstekende Przemyslaw Pacan. Na al het werk van het nieuw album “The Truth” keert Maciej Tubis terug naar zijn oudste compositie, de mooie sfeervolle “Retrospekcja” (die opgenomen is op al zijn albums). Nogmaals, het publiek was zeer onder de indruk van het uitzonderlijke pianospel- delicaat als de aanraking van vlindervleugels. Toen kwam “Karate”, weer zo’n organische creatie van strikte jazz structuren (in zekere zin van de huidige definitie van de jazz). Zelfs door het wandelen over verschillende genres,wordt een van de onmisbare elementen van elke echte jazz composities gevormd – het ritme! Het ritme moedigt bijna aan om te gaan dansen, of minstens te gaan stampvoeten (tijdens “Karate” begon het publiek spontaan te klappen tot een transritme!) Ook dankzij dansritme, keert Maciej Tubis terug naar de bronnen van de jazz, zonder verlies van alle postulaten van moderne gesyncopeerde muziek. De sfeervolle “Alter Ego” gevolgd door het gedurfde “Karate”, is een voorbeeld van een piano ballad op een niveau van meer dan meesterschap. Het is gespeeld met een verbazingwekkend breed kleurenpalet. De parelwitte geluiden van de onwaarschijnlijke passages klinken als een droom over de perfecte pianist… De hit “Triceratops” eindigt het magische concert, gevuld met muziek die zo mooi, compleet  en perfect uitgevoerd is, dat zelfs de meest oprechte wensen van internationale carrière overbodig klinken. Het is zo overduidelijk dat het album “The Truth” een internationale sensatie zal zijn. Maciej Tubis zal opnieuw een grote naam in de wereld van de jazz worden! Hij is niemand anders dan zichzelf -Maciej Tubis en laat het zo blijven!!! Herhaalde “Toko” explodeerde met dubbele kracht en eindigde met een storm van enorme applaus. Dat is de manier waarop een fantastisch concert zal moeten eindigen, en dit concert was inderdaad geweldig.